دلنوشته:

روزهای عمرمون همین طوری از پس هم دارن میان و میرن و به ارومی از کنارمون رد میشن. انگار همین دیروز بود که صفحات انتظار رو شروع کردیم به ورق زدن. چله اولمون گذشت ولی از دلبرمون خبری نشد. چله دوم رو با این امید شروع کردیم که تا به اخر نرسیده مولامون ظهور کنه و چشم و دلمون به جمال نورانیش روشن بشه.

نمیدونم تا حالا چند بار در کنار هم برای ظهور مولا دعا کردیم و اللهم عجل لولیک الفرج گفتیم. راستشو بخواین حسابش از دستم در رفته... ولی نمیدونم چرا، نمیدونم چرا اثری نداشته! شایدم اثر داشته ولی کافی نبوده! شایدم فقط، عادت به یه ذکر شده و از حقیقت ماجرا که همراهی با خونه تکونی دلمون باشه دور مونده. شایدم زرق و برق دنیا باعث شده به همین ذکر و چند رکعت نماز و نهایتش اگه خیلی خوب باشیم چند صفحه قران اکتفا کنیم و  همه اینا دست به دست هم بده تا پرده غیبت کلفت تر بشه و.......

بی تعارف بگم: هنوز غافلیم. هنوز هم با همه تلاش ها و دوئیدن هامون قدم از قدم برنداشتیم. هنوز هم همون ادمایی هستیم که رجب سال پیش بودیم. هنوز هم داریم فقط به ذکر اکتفا میکنیم و از عمل به دوریم. کاش میشد پرده حرف و ذکر بی دل رو پاره کنیم. کاش میشد غفلت رو کنار بذاریم و یه قدم اساسی برداریم. کاش میشد رجبی باشیم و رجبی فکر کنیم و رجبی عمل کنیم.

این دومین رجبیه که با همدیگه تو صفحات انتظار داریم قدم میزنیم. از سال پیش تا حالا چی کار کردیم؟ چه تفاوتی در ما حاصل شده که قبلا نبوده؟ ایا چیزی جز گناه و عادت های بیشتر بهمون اضافه شده؟ بیاین صادقانه به خودمون جواب بدیم. از خودمون بپرسیم تو این یه سال از عمرمون، از رجب?? تا رجب ?? چی کار کردیم؟ برای ظهور، برای محبی، برای انتظار، برای معشوق ....

کجایید لبیک گویان ماه رجب؟ کجایید منتظران راستین یوسف زهرا؟ أینَ الرجَبیون؟؟؟؟